'What I like the most?'

Can you tell me what you like the most about South-Africa? Werd mij vanochtend nog gevraagd. 'Uh, no.' Was mijn korte antwoord. Moet je maar niet zulke moeilijke vragen stellen. Hoe kan ik nou kiezen uit al deze mooie, nieuwe, prachtige, maar ook harde, moeilijke, confronterende indrukken van de afgelopen ruim twee weken? 

Is het de prachtige natuur hier? Waar ik zo veel van geniet dat ik steeds weer vergeet foto's van te maken. Sorry jongens, ik ben nou eenmaal niet dat type dat constant met een camera in de hand zit en overal een mooie foto in ziet, en precies het goede perspectief weet te vinden. Ofzoiets. Maar, gelukkig zijn er anderen die niet vergeten foto's te maken. Mijn huisgenootje heeft me haar foto's gestuurd. Zodat ook jullie kunnen genieten van het prachtige Zuid-Afrika. Maar helaas niet zoals ik dat kan. Want het weer, de geur (soms misschien maar beter ook) en het geluid, kan ik niet naar jullie sturen.

Of is het stiekem toch 'Wimpy' waar ik zoveel van houd hier? Wimpy, waar je heerlijk kunt gaan uit eten voor maar 6 euro. Waar we het niet kunnen laten om elke keer na het boodschappen doen een ijsje te gaan eten. Hoe kun je nou niet een heerlijke grote ijskoffie gaan drinken voor maar €1,50? Je zult het bijna niet geloven, maar er is toch echt één ding waarvoor ik liever naar de Nederlandse Mac zou gaan dan naar Wimpy. De wc's. Ik liep er gisteravond naar de wc's, ging een hokje in. Deed de deur dicht. 'Watttt, geen slot? Dit kan niet. Dit moet een fout zijn.' Ik liep het hokje uit en ging de andere in. Daar zal toch vast wel een slot in zitten? Neee, ook niet. Geloof mij, ik heb nog nooit zo snel willen plassen.

Nee, zelfs Wimpy is niet waar ik het meest van houd. Want ik ga toch liever op outreach dan naar Wimpy. Outreach, waar de kinderen al gillend op je af komen rennen nog voordat je uit de auto bent. Waar ik ze heerlijk hoor schaterlachen wanneer ik er toch echt aan moest geloven en midden in de kring moest gaan dansen. Oke, ik zal het uitleggen. Nadat ik 'papegaaitje-leef-je-nog' met ze had gespeeld, wilden ze mij een spel leren. We gingen in een kring staan en er werd een lied in Zulu gezongen. Iemand stond in het midden te dansen (en hoe!). Op het einde van het liedje ging diegene voor iemand staan dansen waardoor diegene aan de beurt was om te dansen. En ja hoor, het duurde niet meer dan drie rondes en ik was aan de beurt. Ik deed keihard mijn best, maar mijn dansen valt in het niets bij die soepel dansende kinderen. En dat werd me goed duidelijk gemaakt ook. Ik was al even aan het dansen, toen een kind tegen me zei: 'You have to dance!' Bedankt jochie. Ik doe mijn uiterste best en had voor mijn gevoel nog nooit zo goed gedanst, en jij zegt tegen mij dat ik moet gaan dansen? Je denkt zeker dat ik in mijn broek sta te plassen? Pfff. Maar dat heerlijke geluid van die lachende kinderen maakt alles weer goed. En hoe lief dat het hele spel 'Klein, klein zigeunermeisje' wordt vergeten wanneer ik het zigeunermeisje ben en in het midden van de kring moet gaan zitten. Ineens was ik geen zigeunermeisje meer maar dat meisje met zo bijzondere zachte haren waar iedereen aan voelen moest. Oké dan. Ik doe mijn knotje los en verdeel mijn haar in stukken, iedereen een plukje waarmee ze mochten doen wat ze willen. De één maakt een vlechtje, de ander knoop. Dan wordt er ineens hard aan m'n haar getrokken. Zal ik zeggen dat het pijn doet en ze ermee moeten stoppen? Ook al kan ik hun gezichtjes niet zien, ik weet dat ze het geweldig vinden. Dus nee, ik hield me stil. En voordat ik het weet is de pijn alweer voorbij.

'Hahaha, and can you tell me what you don't like?' Was wat me daarna gevraagd werd. 'Uh, no, I like everything!' Dat was gelogen, bedenk ik me nu. Natuurlijk vind ik niet alles leuk.

Ik vind het niet leuk, dat wanneer ik terugkom van outreach mijn brilglazen vol met vingers zitten. (Ik vraag me af hoe ik er nog doorheen kon kijken) Moet een bril niet heel normaal voor ze zijn? Ik kan me geen leven zonder bril (en lenzen) voorstellen. En nu weet ik dat je waarschijnlijk denkt, 'Oh, maar voor die kinderen is dat nog helemaal niet zo'n groot probleem.' Nee, klopt. 'Die' kinderen, zitten in nog veel grotere problemen.

Ik vind het niet leuk, dat een kind dol, maar dan ook dolblij is met één kool. Zo blij heb ik een Nederlands kind nog nooit gezien. Waarom ik het niet leuk vind als een kind blij is met een  kool? Natuurlijk komt er wel een glimlach op m'n gezicht als ik een kind blij zie. Maar diep van binnen maakt het me verdrietig, het hoort namelijk normaal te zijn om eten te hebben, maar deze kinderen zijn blij omdat ze die avond eindelijk weer eten kúnnen.

Ik vind het niet leuk, dat wanneer we op huisbezoek gingen, mijn gedachten waren: 'Wauw, deze man leeft in een goed en groot huis!' En terwijl ik binnen kwam, mij besefte dat het huis nog kleiner was dan mijn slaapkamer in Nederland. En zag dat er niet alleen maar één man leefde, maar een gezin, met twee kinderen. In de grootte van mijn slaapkamer. Stom.

Ik vind het niet leuk, dat ik zonet al m'n derde glas kapot heb laten vallen. Oké, ik weet het, het past niet helemaal in dit rijtje thuis. Maar ik snap er niets van, het lijkt wel alsof ik er alleen maar naar hoef te kijken en het valt. Kapot. Dat wordt deze week maar nieuwe glazen kopen. En laten we hopen dat die wel heel mogen blijven.

Maar waarom zijn deze dingen me zo normaal geworden? Waarom waren mijn gedachten dat het een goed huis was? Waarom zien we het niet als een probleem dat kinderen in townships geen bril kunnen dragen? Waarom? 

Weetje, misschien is het maar beter ook. Wanneer het me niet normaal is, maar ik me alles aan blijf trekken, kan ik het hier nooit lang volhouden. Misschien is het maar beter ook, want zo kan ik hen wel benaderen alsof het normale mensen zijn, niets minder dan ik. Kan ik tijd met ze doorbrengen, 'what I like the most about South-Africa.'