Mijn studiekeuze is gemaakt! :)

YES, wat ben ik toch blij dat ik jullie vertellen kan, dat mijn studiekeuze eindelijk gemaakt is! En ik vertel nog liever hoe dat zo is gekomen. Mijn afgelopen maand is namelijk heel bijzonder geweest, en dát heeft gemaakt dat ik me dinsdagavond heb ingeschreven.

Vanaf het begin dat ik hier kwam had ik twee studies waartussen ik het meeste twijfelde. Verpleegkundige en de Pabo. Maar vanaf de eerste week op Melusi kreeg ik al een duidelijke voorkeur voor de Pabo.

Elke middag wanneer we weer de townships ingaan, geniet ik ontzettend veel van de kinderen. En elke maandagochtend naar de kinderafdeling van het ziekenhuis, vind ik geweldig om te doen. Maar om daaruit nou meteen de keuze te maken om mijn hele leven met kinderen te werken? Ik vond het maar lastig. Ik probeerde verder te denken dan alleen juffrouw. Zou zuster dan niets voor mij wezen, logopediste, pedagogisch medewerker? Zélfs aan horecamedewerker is gedacht, haha. Nee, steeds kwamen mijn gedachten en verlangens maar weer terug bij juffrouw. Maar nog steeds durfde ik de keuze niet te maken. Ik heb het een poosje aan de kant gezet en er niet zo veel aan proberen te denken. Tot vier weken geleden. Ik had een gesprek met Brandien, een collega van me, en vertelde haar dat ik het eigenlijk toch wel een beetje zat was, ik wilde me toch wel graag gaan inschrijven. Ik wilde duidelijkheid. Ik vertelde dat ik eigenlijk al een hele tijd aan de Pabo dacht, maar er nog niet echt duidelijkheid, een doorbraak of bevestiging in had gehad. Net hoe je het noemen wilt. Ik wilde graag doen en volgen wat God met mij van plan is, maar hoe kon ik dat, wanneer ik maar niet wist wat Hij wilde? Ik had tevens al zo veel gebeden voor duidelijkheid over Gods plan is. Maar ik vond het moeilijk, om mijn verlangens te onderscheiden met de Zijne. Hoe kon ik nu zeker weten dat mijn verlangen niet zo groot is, dat ik daarom ook maar ga denken dat het ook Zijn verlangen is? Ik was het zat. Ik had nu al zo lang gewacht en gebeden, vond ik. Brandien kwam met het voorstel: “Oke, we gaan er op vertrouwen dat God Zijn werk zal doen. Hij kent jouw verlangen om je in te schrijven, dus vertrouw erop dat je dat mag doen binnen anderhalve maand. Wanneer God zou willen dat je wat anders dan de Pabo gaat doen, vertrouwen wij dat Hij dat zal laten merken. Voor eind februari. Gebeurt dat niet, vertrouwen wij dat het goed en ook Zijn wil is dat je de Pabo gaat doen.” Hmm, dat klonk als een goed plan. Dus zo begon ik. Vol vertrouwen en verwachting. Het begon al meteen met de rust in mijn hart die ik ontving en de zorgen die weg waren. 'Ik zal gaan studeren wat God wilt, zelfs al zal ik deze komende anderhalve maand niets ervaren, mag ik zeker weten dat ik Gods plan volgen ga.'

Maar het liep anders dan ik gedacht had. In plaats van duidelijkheid over een andere studie, of stilte over de Pabo, gaf God mij duidelijkheid over de Pabo. Het begon twee weken geleden, maandag 2 februari. Toen ik 's ochtends naar het ziekenhuis ging, waar ik normaal altijd speel met de kids. Die ochtend was het immers geen spelen. Er is een meisje dat nu al een aantal maanden in het ziekenhuis ligt. Ze is (volgens mij) negen jaar en behoorlijk slim. We hadden een kleine donatie voor haar gekregen; schriftjes, potloden, en Engelse leesboekjes. De ochtend dat ik bij haar was zijn we samen gaan lezen, en na het lezen de woordjes leren schrijven die ze zonet geleerd had. Ik heb haar de hele ochtend begeleid, en merkte dat ze steeds meer uit haar schulpje kwam. Wat super om te zien! Ik kreeg energie voor tien, en een lach van oor tot oor. Terwijl ik terugliep naar de missie werd ik gewoon even stil. Wauw, wat had ik zonet genoten van het samen lezen en schrijven, wat had ik er toch veel energie en vrolijkheid van ontvangen. 'Zal lesgeven dan toch datgene zijn wat me gelukkig zou maken?!' De hele week hield het me bezig, en gelukkig.

Die donderdagavond kwamen we met de vrouwen van de kerk bijeen en kon ik het niet laten, om het met de rest te delen. Bianca, die ik nog nooit echt persoonlijk gesproken had, zei me dat ze lerares was in grade 1 (5-7 jarige) en vertelde me dat ik wel een keertje met haar mee zou mogen, wanneer ik dat leuk zou vinden. Ja, natuurlijk leek me dat hartstikke leuk! Dus dat maakte dat ik vorige week in een echte Afrikaanse klas stond, vol met 31 Zulu kids die leerde lezen, schrijven en rekenen. Maar ook nog vele andere dingen, zoals je vinger opsteken in plaats van zomaar naar de juffrouw toelopen. Ik had zo ontzettend veel genoten van die ochtend, (en natuurlijk weet ik dat de klassen in Nederland totaal verschillend zullen zijn) maar voor mij was de keuze gemaakt; IK GA JUFFROUW WORDEN!

En het verhaal is nog niet afgelopen! Ik mag nu zelfs elke week met Bianca mee naar haar school, en haar assisteren in de klas. Hoe gaaf! Dat gaat een ervaring worden die niemand ooit nog van me af kan pakken.

(Volgende week zal ik mijn camera meenemen naar school, zodat ook jullie een kleine impressie kunnen krijgen van hoe het hier aan toegaat. ;))

Ik heb mezelf trouwens niet ingeschreven voor zomaar een Pabo, maar voor de Praktijkpabo. Dat is een nieuw initiatief van het CHE waarmee ze komend schooljaar gaan starten. Ik zal drie dagen in de week stage gaan lopen, één dag per week zelfstudie en één collegedag op het CHE. De stage kan alleen gelopen worden in de omgeving Rotterdam en Den Haag. Eerst vond ik het behoorlijk jammer en had haast besloten om het daarom niet te doen. Maar aan de andere kant lijkt het me juist wel een mooie uitdaging, lesgeven in een grote stad, in plaats van het boeren dorpsschooltje dat ik gewend ben. En mijn diploma na (hopelijk) vier jaar, zal er precies hetzelfde uitzien als die van de gewone Pabo; niets meer of minder!

Dus, opgelucht ben ik, omdat de keuze eindelijk gemaakt is. En overenthousiast om te starten! Maar laat mij eerst nog maar mijn laatste maandjes van Zuid-Afrika genieten, die Pabo loopt gelukkig niet weg.