Dieper dan diep gegooid worden

Zoals ik al eerder heb geschreven, ga ik elke dinsdag met een vrouw uit de kerk, mee naar school. Om te kijken of het schoolleven me echt wat leek, en om een beetje ervaringen op te doen hoe het lesgeven er hier aan toegaat. Nou, dat heb ik zeker ervaren.

Drie weken geleden, toen ik voor denk ik mijn vierde keer meeging. Ineens kwam Bianca naar me toelopen en vroeg of ik op dat moment even een lesje geven wilde. 'Wat, je maakt een grapje, toch?!' Was mijn verbaasde reactie. Nee, een grapje was het niet. Bianca wilde zelf graag gaan nakijken dus het kwam haar wel goed uit als ik even voor de klas ging staan. 'M-m-maar, ik ben helemaal niet voorbereid!' dacht ik nog. Ach, wat had ik ook te verliezen, zo moeilijk kon het toch ook niet wezen?! Dus daar ging ik, met een werkboek in mijn handen geduwd waar ik zelf nog in moest kijken wat gedaan moest worden. Jeetje, wat werd ik toch ook lekker voor blok gezet, bedacht ik me later. Stiekem een beetje trots was ik ook wel, ik had gewoon even een klas les gegeven! Wat een ervaring, dacht ik.
Nou, die ervaring stelde maar helemaal niets voor, ben ik vandaag achter gekomen.

Zelf dacht dat ik al dat ik in het diepe gegooid werd toen Bianca me de vorige keer zomaar een les van een kwartier liet geven, en ik dacht zelfs dat ik nooit meer dieper gegooid worden kon... Zo heb ik vandaag het diepste van het diepste ervaren.
Ik zat nog maar net met Bianca in de auto toen ze me vroeg: 'Vandaag is een collega van me afwezig, denk je dat je haar klas over kan nemen?' WAT. HOORDE IK DAT GOED? Ja, het was echt. Bianca vroeg me zonet of ik een klas van 31 kids, die ik niet eens kende, in mijn eentje, les wilde geven. Alsof het heel normaal was. 'Euh, ik kan het proberen?! Het zal een hele uitdaging wezen, maar een goede ervaring...' was mijn eerste verwarde antwoord. 'Denk er nog maar even over na,' zei Bianca. Haha, dat had je me niet hoeven vertellen hoor, dat deed ik zeker wel. Constant.
'Ik? Voor de klas staan? Een hele ochtend? Helemaal alleen? Kan dat wel?' Hmm, in Zuid-Afrika blijkbaar wel hoor. 'Oké, misschien moet ik het maar ook gewoon doen ook, waarom ook niet?!'
En zo begon mijn ochtend. Met 31 Zulu kids in een klaslokaal, helemaal voor mij alleen. En pas nu ben ik het langzaam aan aan het beseffen. Pas nu geniet ik echt en schieten er heel veel beelden terug in mijn hoofd. Hoor ik de kids zo weer praten, en lachen.
Pfoe, wat een dag was dit. Een dag die niet zomaar vergeten zal worden. Wat zeg ik, NOOIT meer vergeten zal worden.

En nu lekker slapen, welterusten iedereen! 

Drie weken geleden, toen ik nog heel naïef dacht dat ik in het diepste gegooid was.