Ik en mijn depressie

Ik kijk achterom en merk op dat mijn achterlicht niet aanstaat. Ik stap van mijn fiets af en zet mijn licht weer aan. Met een grote glimlach op mijn gezicht fiets ik weer verder. Dit omdat ik me besef dat ik mijn licht niet alleen aanzette voor het voorkomen van een boete, maar vooral voor het voorkomen van een mogelijke aanrijding. Wauw, een jaartje geleden was dit nog onwerkelijk voor me. Maar ik heb het weer terug; ik wil weer leven!

Steeds vaker merk ik soortgelijke (kleine) geluksmomentjes op. Wanneer ik met vrienden ben en weer oprecht geniet van het gezelschap. Of tijdens het kijken van mijn favoriete serie. Wanneer ik hardop moet lachen, hoor en voel ik mezelf ook lachen. Of de zon die op mijn gezicht schijnt tijdens het fietsen. De mooie natuur tijdens het hardlopen. Allemaal dingen waar ik me bewust van word; ik kan weer genieten.

Dit is me een veel te lange tijd niet gelukt namelijk. Ik was depressief. Genieten? Vertelde me maar hoe het moest op dat moment, ik zou mijn uiterste best hebben gedaan. Zelfs nog zoveel meer dan recent. Maar het was me niet gelukt.

Alleen al opstaan vergde bovenmenselijke kracht. Het was op een gegeven moment niet meer het lusteloos, somber of negatief voelen wat het ergste was. Maar het voelen van helemaal niets meer. Leegte.

Het ontstaan van mijn depressie is bij mij niet van de ene op de andere dag gegaan, maar nam zijn tijd. Dit zorgde ervoor dat ik het zelf wel degelijk opmerkte. En het feit dat het steeds erger werd, beangstigde me enorm. Ik was bang voor wat er nog meer ging komen. Wanneer ik dacht dat het niet meer erger kon worden, zag ik mezelf toch nóg depressiever worden. Machteloosheid. Het onvermogen er iets aan te doen. Verschrikkelijk.

Ik ben ermee naar een therapeut gestapt, die me vervolgens doorverwees naar een psychiater. Hij schreef mij antidepressiva voor, maar deze wilde ik niet slikken. Toegeven aan mijn depressie kon, en wilde ik niet.

De weinige energie die ik nog overhad,  stak ik in het verbergen van mijn depressie. Mijn grootste angst was dat deze uit zou komen voor mijn omgeving. Mijn depressie voelde als falen. Ik rekende het mezelf zo erg af.

Maar een emotionele leugen volhouden, is ontzettend vermoeiend. En bijna onmogelijk.

Ik zou willen dat ik toentertijd wat liever voor mezelf had kunnen zijn. Zelfempathie had mijn depressie misschien veel minder groot kunnen maken. Het mezelf gunnen van hulp, en vooral liefde van iedereen die mij dat zo graag wilde geven. Maar in plaats daarvan stootte ik de hulp en liefde van anderen af. Ik moest en zou het alleen doen. Zonder antidepressiva.

Hoe gaat het dan nu met me?

Zoals ik mijn verhaal begon, geniet ik steeds vaker. Het mooie hiervan vind ik dat ik me hier zo ontzettend bewust van ben. Waar het voor mijn depressie doodnormaal was om te genieten van de zon, of te lachen om een grap, maakt het me nu nóg gelukkiger. Ik word gelukkig van het feit dat ik me gelukkig voel. Dubbelop gelukkig; eigenlijk beter dan de situatie dan voorheen, zou je zeggen?!

Ben ik dan blij met wat mijn depressie me gegeven heeft?

Nee, mijn depressie heeft mij en mijn dierbaren zoveel afgenomen. Een veel te lange tijd heb ik me doodongelukkig gevoeld, en die tijd zal ik nooit meer terugkrijgen.

Wel vind ik het mooi en heel erg leerzaam om te ervaren hoe ik weer gelukkig word. Ik had al die tijd gedacht dat ik dit allemaal zelf moest doen, dat dit vanuit mijn eigen kracht zou gaan. Maar de praktijk heeft me het tegenovergestelde laten zien. Ik doe of deed niet meer moeite om te genieten van het leven dan vorig jaar, integendeel. Het genieten gaat weer als vanzelf, het komt weer terug zoals het hoort vanzelf te gaan.

Ik ben dankbaar en trots op mezelf, dat ik dit gevoel van genieten niet zomaar langs me heen laat gaan, maar er bewuster dan ooit bij leer stil te staan. Zodat ik geniet van het genieten. Ik daag je uit dit ook wat vaker te doen, omdat men moet weten dat voor sommigen genieten niet meer gaat.

Depressie is een verschrikkelijke stemmingsstoornis. En ook al doe ik mijn best het gevoel van een depressie naar jullie over te brengen, ik denk dat het geheel begrijpen van een depressie voor niet-depressieven onmogelijk is. Maar wees daar alsjeblieft blij en dankbaar voor; dat het verplaatsen in een depressie voor jou misschien niet gaat. Omdat het iets is wat je níemand mag gunnen.

Ik schrijf deze blog overigens niet voor het ontvangen van medelijden, deze heb ik niet nodig. Ik doe het voor meer begrip voor depressie, maar ook voor het laatste stukje wegnemen van schaamte bij mezelf.

En mogelijk bij anderen. Een depressie is iets waar je niet voor zou moeten schamen. Jouw depressie komt niet door falen van jou zelf. Maar door het falen van het aanmaken van de neurotransmitters dopamine, endorfine, en serotonine in jouw hypofyse. Gelukkig zijn hier mogelijke oplossingen voor, en ik gun deze iédereen met een depressie van harte toe. Gun jezelf weer het leven, want ooit zal jouw depressie voorbij gaan, en zal ook jij weer gaan genieten!

Heel veel liefs,

Janneke